Met een lach en een traan

Eind 2012 begonnen we iets te merken aan Wiebus. We zijn nu bijna een jaar verder, tijd om eens terug te kijken...

Ik merk dat de tijd snel gaat, dat je toch wel snel dingen vergeet, maar ik zal proberen het een en ander eens op een rijtje te zetten..

Eind 2012 merkte ik dat er iets was met Wiebus, ik wist alleen niet wat er aan de hand was. 

December 2012 - Ik begon met echt zorgen te maken. Wat was er toch met Wiebus? Ik merkte dat er iets was, kon er alleen geen touw aan vast knopen. Onderzoeken bij dierenarts. Hartje, longen, buik, lever, nieren, bloedonderzoek... Alles was goed.
Hier ook te lezen

In januari 2013 begon met op te vallen dat Wiebus moeite had met apport spelletjes, hij zag soms niet dat je gooide of waar het speeltje terecht kwam. Tijd voor aktie. Op internet gezocht naar een oogspecialist voor honden en een afspraak gemaakt voor eind januari. De bevindingen : Wiebus zag slecht, heel slecht.

Ergens in februari of maart (2013) is het lampje helemaal uit gegaan. Wiebus was nu helemaal blind. Het exacte moment weet ik niet, maar we konden duidelijk een achteruit gang zien bij Wiebus... Half maart 2013 zijn we voor de tweede keer bij de oogspecialist geweest en werd ons vermoeden bevestigd.

Laten we voor het gemak aanhouden dat Wiebus blind is sinds begin maart 2013. We zijn nu negen maanden verder. Negen maanden met een lach en met een traan.

Vanaf het begin wisten we dat honden prima konden leven zonder zicht. De ogen zijn minder belangrijk dat de reuk en het gehoor, zo werd ons steeds verteld. Natuurlijk moesten we Wiebus de tijd geven om te wennen aan de nieuwe situatie. Er werd gesproken over een maand of zes, een half jaar. En ik denk inderdaad dat je die periode aardig kunt aanhouden.

Want wennen was het, voor Wiebus in de eerste plaats, maar ook voor ons, als baasjes. Voor Jeppe, het "broertje" van Wiebus.
Je moet opnieuw gaan ontdekken, je moet opnieuw leren om te gaan met je hond. En voordat je alles weer een beetje op de rij hebt.... ben je zo een half jaar verder.

Wat kan Wiebus wel en niet? Wat vindt hij leuk en wat juist niet? Hoe kun je hem prikkelen en activeren? Wat is fijn en vertrouwd? Hoe kun je hem het beste "helpen"? Hoe kun je Wiebus helpen zonder hem te veel in de watten te leggen? Alles was nieuw en alles moest opnieuw worden ontdekt.

Er zijn een heleboel dingen waar je niet bij stil staat. Wiebus heeft een periode gehad dat hij 's nachts heel onrustig kon zijn. Op dat moment heb ik er nooit bij stil gestaan dat de aanmaak van melatonine verstoord was. Of dat het probleem was weet ik niet, maar nu (achteraf) lijkt het me heel logisch. Het voer heb ik al eens eerder aangehaald. Als wij eten maken staan de jongens (Wiebus en Jeppe) al ongeduldig te wachten. Wiebus staat te springen... ongedurig... We zeggen dat het eten klaar is en zetten de bakken op de grond... 9 van de 10 keer kan Wiebus zijn bak niet snel vinden... Werkt zijn neusje dan niet?? Ja, juist wel... Hij moet in die grote wolk van lekkere luchtjes, waarschijnlijk de hele keuken, zijn bak(je) vinden.... Logisch, maar in het begin vreemd.

De titel van dit verhaaltje is " Met een lach en een traan". Ja, we lachen wat af met ons mannetje, maar ook tranen zijn er geweest. In de eerste weken (maanden) vond ik het vaak moeilijk om te zien hoe Wiebus liep te klungelen. Botsen, de weg kwijt, niet meer kunnen spelen zoals we gewend waren... Er wordt gezegd dat het waarschijnlijk moeilijker is voor het baasje dan voor de hond en dat denk ik ook wel. Maar ik geloof ook zeker dat het voor Wiebus ook moeilijk is geweest (en misschien soms nog wel). Er is een periode geweest dat Wiebus echt een depressieve indruk maakte, hij was echt niet happy. Ik ben blij dat ik veel thuis ben, dat ik veel (heel veel) tijd heb voor de honden. Soms vraag ik me wel eens af hoe het voor een hond zou zijn binnen een druk gezin, waar minder tijd is voor de hond.... Aandacht, tijd (veel tijd) en liefde zijn volgens mij echt belangrijk!!

Natuurlijk zijn er nog wel momenten dat ik moeite heb met het blind zijn van Wiebus. Dat is dan omdat je bepaalde dingen niet meer kunt doen zoals vroeger. Zoals bijvoorbeeld wandelen, struinen, ontdekken..... Of tijdens het spelen, als Wiebus me aan staat te kijken en staat te blaffen. Ik vertaal dat naar.... " Ik wil zo graag, maar ik weet niet hoe....." 

Rest nog de lach... want lachen doen we met ons mannetje. Het is een pipo eerste klas. Wiebus is een teckel, een echte teckel, met een sterke eigen wil. En als het hem niet aan staat..... Daarnaast is hij stoer, dapper.. hij trekt zich werkelijk waar nergens iets van aan. Wiebus weet zelf niet dat hij blind is, denk ik... Hij stoot zich vaak, hij struikelt, hij wordt kompleet gevloerd.. het maakt hem allemaal niet uit... hij staat op en gaat vrolijk verder. En een ezel is het niet, want Wiebus stoot zich gerust 800 X aan dezelfde steen... En denk je dat je Wiebus mag sturen?? Tuurlijk niet, Wiebus laat zich niet sturen, Wiebus wil alles zelf doen.. Spelen met een balletje met geluid? Welnee, dat is voor mietjes.... 

We hebben veel geleerd en elke keer merk je dat dingen makkelijker gaan. We hebben nu de winter voor de boeg. Het schijnt dat sneeuw moeilijk is voor blinde honden. De geluiden zijn anders, de geurtjes zijn anders... We zullen zien, maar ik ben er van overtuigd dat Wiebus zich er door heen slaat. En daar waar nodig.... ben ik!!

PS. Heb je Facebook?? Volg je Wiebus al op zijn eigen pagina? Op deze pagina zet ik geregeld foto's, filmpjes en kleine verhaaltjes?

Of volg ons op ons eigen YouTube-kanaal... [Klik]