1, 2, 3, 4, 5....

Ik moet nogal eens tellen tot 10! Het gaat goed met Wiebus. Hij lijkt steeds meer te wennen aan de nieuwe situatie. Het wandelen gaat aardig... Als we met zijn vieren gaan, gaat het eigenlijk best heel goed. Jeppe loopt dan voorop, met zijn eigen personeel, en ik hobbel er achter met Wiebus. Tijdens deze wandelingen heeft hij aardig de pas er in en op sommige plaatsen rent hij zelfs, en ik ren vrolijk mee. Als ik alleen met biede jongens weg ga is het wandelen iets minder. Wiebus hobbelt wel mee, maar twijfelachtig. Soms is dat omdat Wiebus zich niet zeker voelt (althans, dat denk ik), soms is het omdat Wiebus Teckel is!

En dan moet je tellen... 1, 2, 3, 4, 5..... Hij doet enorm zijn best, en ja... ik vind het allemaal maar knap van Wiebje. Je zou maar blind worden. Maar hij heeft ook een eigen willetje, nou zeg maar Wil. En als Wiebus links af wil, wil hij niet rechts. Nou zegt men altijd dat ik erg geduldig ben met dieren, maar zelfs ik moet dan wel eens tellen. 

Hoe gaat het nou hier? Zo een gemiddelde dag...
Wiebus en Jeppe houden van uitslapen. Dus als het kan, liggen ze het liefst tot half tien of half elf in bed. Als ik de jongens ophaal van boven, ze lopen allebei niet zelf naar beneden, gaat Wiebus standaard in de keuken zitten, wachten op een slokje melk. En daar kun je gewoon niet om heen, Wiebus blijft net zo lang zitten totdat hij melk heeft gehad. 

Na het wakker worden, en melk drinken, in de auto voor een wandeling. We hebben verschillende plekken die we kunnen bezoeken voor een wandeling, klein bos - groot bos- kanaal.... Elke keer weer anders. Nou zou je kunnen denken dat het beter is voor Wiebus om een vast rondje te lopen... maar daar is Wiebus helemaal geen hond voor, nooit geweest ook. Probleem is dat Wiebus precies weet wat hij wil, en dus tijdens vaste rondjes nogal eens de handrem er op zet. 

Na het wandelen krijgen de jongens eten. Sinds een aantal maanden krijgen ze Barf-menu en dat vinden ze heerlijk. Jeppe is als eerste klaar met eten (sinds we barfen), iets wat we niet gewend zijn van ons kleine mannetje. Wiebus heeft bijna altijd moeite om zijn voerbak te vinden. Het ruikt allemaal erg lekker en hij is helemaal ongedurig als ik bezig ben. Soms is het zo druk dat hij met de poten in de waterbak staat...

Na het eten loopt Wiebus meestal naar de bak met speeltjes en botjes. Hij pakt een bot en gaat er heerlijk mee onder de tafel liggen. Iets waar we wel weer blij mee zijn, schijnbaar heeft hij nog genoeg energie na het wandelen....

De uurtjes die volgen worden gevuld met slapen, rond hobbelen, botje, slapen... Wiebus is gedurende de dag nogal eens de weg kwijt. Of hij ligt op de bank en durft er vervolgens niet vanaf. Hij blaft dan even binnenmonds, wat niks anders betekent dan : "Help me even". Dat kan zijn in de tuin, omdat hij tijdelijk de deur even niet kan vinden, of binnen, als hij zich heeft vast gelopen onder/tussen het bijzettafeltje, of zoals gezegd op de bank. Dat zijn toch wel dingen die we vreemd blijven vinden. Je zou toch verwachten dat hij ons huis goed kent, de deur, de stoel bij de mandjes etc.

Om een uur of drie/vier worden de mannen weer ongeduldig, ze willen weer wat doen. Dus, hop, in de auto en op naar een volgende wandeling. 

Wat ook vreemd is... als we dan terug komen van de wandeling, loopt Wiebus 9 van de 10 keer tegen de muur van ons huis, alsof hij de voordeur niet kan vinden. Ook na deze wandeling weer eten en de avond kan beginnen. De avond wordt meestal gevuld met slapen, knuffelen en botjes.

Het laatste rondje is altijd een probleem, Wiebus vindt dat helemaal niet leuk. Maar ja, het zal toch moeten. Buiten dat hij wakker moet worden, lopen we ook nog een rondje in de buurt. En dat vindt Wiebus zoo stom! Dus dan moet je weer tellen... 1, 2, 3, 4....

Maar toch... het gaat goed met Wiebus. Het is een verschrikkelijk lekker ding, hij heeft een extreem hoog knuffelgehalte en ik ben super trots op hem! Het is allemaal nog steeds tijdrovend, maar ik doe het graag, heel graag. Ja, Wiebus is blind, maar het schijnt dat honden daar prima aan kunnen wennen en prima mee kunnen leven. En hij kan er oud mee worden, heel oud. En daar gaan we voor!!!