Het verhaal van Wiebus

Wiebus Guust is een teckel. Een ruwharige teckel. Hij is geboren op 30 september 2003. Als ik Wiebus in een aantal woorden moet omschrijven, krijg je het volgende rijtje... 

Lief, aanhankelijk, stoer, knuffelig, trouw, zelfstandig, karakter, groot, leergierig, stabiel....

Over de voorgeschiedenis zal ik niet vertellen, want dan wordt deze pagina al snel een boekwerk.

Dit verhaal begint eind 2012. Een exacte datum kan ik niet geven, in het laatste kwartaal van 2012 merkte ik iets aan m'n mannetje. Ik kan het moeilijk omschrijven. Het is een gevoel. In december van 2012 werd mijn gevoel sterker. Er is iets, maar wat? Wiebus eet goed, Wiebus plast en poept gewoon, Wiebus drinkt gewoon, Wiebus lijkt nergens pijn te hebben... Naarmate de maand vorderde merkte ik dat Wiebus vaak moe was, veel sliep en ook diep sliep. Het wandelen leek geen leuk uitje en hij oogde niet Happy. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat Wiebus soms depressief uit keek... 

Bellen met de dierenarts : "Kunt u ook aangeven wat de klachten zijn?" Ja, dat is moeilijk. Ik merk iets, maar kan er de vinger niet op leggen. Ik wil graag een gesprekje en een aantal dingetjes laten controleren. Die zelfde dag ben ik met Wiebus naar de dierenarts gegaan. Een aantal dingen werden gecontroleerd ; hart, longen, buik, tanden en tandvlees, oortjes.... Alles was goed en de dierenarts zag geen lichamelijke aanleiding voor het gedrag van Wiebus. "Het zou wel eens tussen de oortjes kunnen zitten, zei de dierenarts".

Ach ja, ik kon me er wel iets bij bedenken. Wiebus is een erg gevoelige hond. In de zomer van 2012 hadden we onze kat moeten laten inslapen. Mijn neef had tijdelijk bij ons gewoond en was nu weer weg... Miste Wiebus de kat en mijn neef? Het zou zomaar kunnen.

Maar het zal me allemaal niet lekker. Ik ken mijn hond zo goed... Dus nogmaals naar de dierenarts, het is nog steeds december 2012. Ditmaal met het verzoek een bloedonderzoek te doen: lever, nieren, suikerwaarde, schildklier... 

Ja, schildklier... Het zou zomaar passen in het beeld. Je wordt moe van een traag werkende schildklier en je hebt de neiging te zwaar te worden. Ja, dat past wel bij Wiebus. Maar toen de uitslag een paar dagen later kwam bleek alles prima te zijn, de bloedwaarden waren allemaal keurig.

Wel een geruststelling, lichamelijk leek alles in orde. Ik hoefde me geen zorgen te maken dat Wiebus dood neer zou vallen, omdat hij een hartkwaal had.... maar ja, wat was er dan wel?

Begin 2013 leek Wiebus weer wat beter in zijn velletje te zitten. Was het dan toch een dipje en krabbelde Wiebus langzaam uit zijn kleine dalletje? Als we gingen wandelen in het bos, nam ik de knuffel mee van Wiebus. Dat vindt hij geweldig.... 

Toen merkte ik voor het eerst dat Wiebus het vaak niet zag als ik zijn knuffel weg gooide... Hij zag mijn gooi-beweging niet, hij liep over zijn knuffel heen.... Ziet Wiebus niet goed?? In de dagen die daarop volgde heb ik het vaak getest. 

Tijd voor aktie. Ik moet met Wiebus naar een oog-specialist. Op 31 januari 2013 kon ik terecht.

De conclusie van de specialist : Wiebus ziet slecht, misschien wel heel slecht. Het is moeilijk te bepalen wat een hond precies nog ziet, maar hij zou als mens zijnde een brilletje moeten. Aan het oog zelf viel niet zo veel te zien. Buiten een klein beetje (beginnende) staar aan zijn rechter oog geen afwijkingen. Dus het moest iets neurologisch zijn....

Geen leuk nieuws, maar Wiebus kan er oud mee worden en een hond kan hier prima mee leven, volgens de specialist.

In de weken die volgde merkte we een achteruitgang. Wiebus liep, tijdens het spelen met de bal, tegen de muur. Wiebus begon steeds meer de struikelen en botsen. Tot overmaat van ramp viel Wiebus op een nacht van de trap. Helemaal van boven naar beneden....

Gelukkig heeft hij de val overleefd, hij lijkt alleen spierpijn de hebben en misschien wat kneuzingen. Toch wel weer een stap terug, Wiebus leek te wennen aan de nieuwe situatie, maar na de val gingen dingen weer iets moeizamer.

Om Wiebus de daar op volgende dagen iets te helpen hebben we hem pijnstillers gegeven, in overleg met de dierenarts.

Wiebus ging weer ander gedrag vertonen... hij was zo af en toe gedesorienteerd. Stond dwars op de muur, kon de deur niet meer vinden, botste tegen het hekje buiten.... Wat was er aan de hand?? Wederom grote zorgen. 

Gelijk weer een afspraak gemaakt met de specialist? 

Met Wiebus ging het ondertussen beter. We stopten na een paar dagen gebruik met de pijnstillers. Wiebus kreeg weer lol in de wandelingen en hij leek ook steeds minder gedesorienteerd. Was dat dan een bijwerking van de pijnstillers? 

Op donderdag 14 maart 2013 gingen we weer naar de specialist. Gelijk bij binnenkomst zag ze al een verschil. Wiebus botste overal tegen aan, dat deed hij de vorige keer niet.... Om een lang verhaal kort te maken... Wiebus was blind, zijn zicht was nu echt weg. Een onherstelbaar iets, Wiebus is blind! Een oogonderzoek liet een kleine achteruitgang zien tov de vorige keer, maar nog steeds geen reden voor algehele blindheid. Nu was het bevestigd : Wiebus is blind en het heeft een neurologische oorzaak.  

Om nog even terug te komen op de val van de trap en de pijnstillers... De specialist kan bijna met zekerheid zeggen dat het gedesorienteerd zijn van Wiebus niet van de pijnstillers kwam. Veel aannemelijker is het dat hij een hersenschudding had..  Arme, arme, arme Wiebus... 

En nu? Wiebus moet wennen, Wiebus moet leren omgaan met de situatie, Wiebus moet op zichzelf leren vertrouwen... Het kan wel even duren, het is bij geen enkele hond gelijk.

En wij? Ja, ook wij moeten wennen. Even snel een rondje lopen is er niet meer bij. Hoe zal het gaan als we met de honden een weekendje weg gaan en we in een vreemde omgeving zijn? 

Maar we komen er wel uit samen. Daar heb ik alle vertrouwen in.

Wiebus is een doorzetter, een dapper ding... en wij zullen hem helpen waar nodig.
Het is een leerproces voor Wiebus en ook voor ons.