Achter de boom

Had ik wel eens gezegd dat ik trots ben op Wiebus?

Neem nou eens een dagelijks terugkerend iets.. Poepen. Wiebus houdt er van om een beetje privé te zitten, achter een boom of in de bosjes. Hij zou niet zo snel midden op een grasveld gaan zitten, of op de stoep, of op het (wandel)pad. Nou klinkt dit waarschijnlijk weinig interessant. Maar verplaats je dan eens in Wiebus. Hij is niet alleen blind, Wiebus is een teckel. Met korte pootjes. En hoe ziet de rand er uit naast het wandelpad? Vaak kleine, lage prikkelbosjes, omgevallen bomen, takken.... Dus voor Wiebus een hindernis. Maar toch blijft hij netjes zijn behoefte doen aan de rand van of het liefst in de bosjes. En dat valt niet mee. En ja, dan ben ik trots op het mannetje. Het is een doorzetter, hij gaat niet voor de makkelijkste weg, hij laat zich niet kennen. 

Een kleine "algemene" update van ons hartenbreker...

Het gaat goed, het gaat echt goed. Thuis, in huis en in de tuin, wordt Wiebus steeds zelfstandiger. De keren dat hij om hulp vraagt worden steeds minder. Hij hobbelt lekker rond, gaat de tuin in, pakt zijn botje uit de "speeldoos", gaat zelf de bank op en af... Je kunt duidelijk merken dat hij goed in zij velletje zit. Hij is gedurende de dag veel allerter dan een tijdje terug. Hij gaat niet gelijk liggen slapen als we terug komen van het wandelen. Hij komt kijken als je aan het rommelen bent in huis. Hij is nieuwsgierig, allert en hobbelt lekker rond. Hij gaat steeds meer "oude" gewoontes oppakken en daar ben ik natuurlijk heel blij mee.

Iets wat ons echt is opgevallen de laatste tijd? Als er mensen binnenkomen is Wiebus blij (Jeppe ook hoor). Maar hij heeft er moeite mee om de "visite" te vinden. Je ziet hem zoeken, zijn best doen. Maar mensen denken er niet bij na. Als Wiebus ze eindelijk heeft gevonden, lopen ze door, om bijvoorbeeld de jas op te hangen. Wiebus weer op zoek... En als hij ze dan weer heeft gevonden, lopen ze door de kamer in... En Wiebus maar blij kwispelen... en zoeken... We hebben het een paar keer gezien en vragen de mensen nu of ze Wiebus even willen begroeten. Wiebus even de kans en tijd geven. Het zijn van die kleine dingen...

Binnenkort ga ik even met Wiebus naar Jessica, van Trimsalon Doggy Style. De jongens mogen de winterjas weer uit. Vooral Wiebus is een behoorlijke Harige Harry. De hondjes gaan altijd naar Jessica, maar dit zal de eerste keer zijn, na het blind worden. Dus even kletsen, knuffelen (neem ik aan) en een plan maken voor de komende trimbeurt. Wiebus is nooit op zijn knapst na de trimbeurt, maar het moet gebeuren... 

Sinds afgelopen maandag is Wiebus zeer ernstig aan de lijn. Hij krijgt de helft van het eten wat hij normaal kreeg, aangevult met sperziebonen. Gelukkig houdt Wiebus van sperziebonen. Afgelopen dinsdag ben ik bij de dierenarts geweest om Wiebus daar te wegen. Heb toch het gevoel dat dat iets beter is dan thuis wegen. Dus komende week gaan we weer wegen en dan zullen we zien. Wiebus geeft niet de indruk dat hij honger heeft en daar ben ik natuurlijk allang blij om...