De Map

Hoi soortgenoten.

Even een berichtje van mij, Wiebus. Ik heb een leuke dag gehad, samen met mijn vrouwtje, en wilde jullie laten mee genieten van mijn avonturen. Zondag, 12 december, zijn mijn vrouwtje en ik samen richting Ruurlo gereden. De regio Gelderland had een leuke dag georganiseerd en wij hadden ons ingeschreven. "Oefen Zweetspoor" te Ruurlo stond er in het boekje. Nou denken ze zeker dat wij, teckels, gek zijn. Een OEFEN zweetspoor. Als rasechte teckel doe ik niet anders in het bos dan mijn neus gebruiken en sporen zoeken. Maar goed, mijn vrouwtje wilde dit graag, dus ik ben mee gegaan. 

Om 10.00 uur moesten we ons melden op een parkeerplaats bij een pannenkoekenhuis. Negen teckels mochten er mee doen en natuurlijk had elke teckel publiek bij zich (baasje en/of bazinnetje). Floor de Vries ging een en ander vertellen over zweetsporen. Maar ik had niet zo veel interesse in dat verhaal, ik wilde het bos in, il wilde struinen. Zo vertelde hij dat ze (mensen van de organisatie) de dag ervoor negen sporen hadden uitgezet. Elke teckel kreeg zijn of haar eigen spoor. En die mensen zijn zo dom : hadden met lintjes in de bomen de sporen aangegeven. Met andere woorden, ze kunnen hun eigen spoor niet eens terug vinden. En daar hebben ze ons dan weer voor nodig. 

Er werden lootjes getrokken om zo de volgorde te bepalen, ik had nummer 6. Als zesde mocht ik aan de slag. Nou, ik had me al voorgenomen dat ik ze eens een poepie zou laten ruiken. Toen de nummers 1 t/m 5 aan het werk waren, ben ik met mijn vrouwtje een klein wandelingetje gaan maken. Dat wachten duurde wel erg lang hoor. 

Maar uiteindelijk was ik dan aan de beurt. Ik, Wiebus Guust, mocht mijn spoor gaan betreden. Dit was de eerste keer voor het vrouwtje (en voor mij), dus ze kreeg nog wat instructies. En ik? Ik stond te popelen, ik wilde mijn instinct gaan volgen, ik wilde ze laten zien hoe een teckel een spoort volgt. Ik kreeg een speciale zweethalsband om, met daaraan een een zweetlijn en ja, ik werd neergezet op een plek waar denkbeeldig een dier was aangeschoten. Ja, ik rook het, een hert, ik rook hertenbloed en wat was dat lekker. 

Ik volgde het spoor en elke keer kwam ik weer een paar druppels tegen. Acter mij liepen een paar mensen, wat maken ze er toch een spektakel van. Mijn vrouwtje uiteraard, die een glimlach had van oor tot oor, Floor, Herma (die de strikjes weer uit de bomen haalde) en dan liep er nog iemand mee die foto's aan het maken was. En een herrie maken dat ze deden, niks anders dan praten ; Brave hond, Goed zo, Grote kerel, Zoek de bok, Jaaaaaaaaaaa, Goed zo, Op het spoor...

Maar goed, ik heb mijn spoortje lekker uitgelopen, beheerst als ik ben. Heel rustig en doordacht. Aan het eind lag een beloning te wachten. Een vel van een wild zwijn en een beetje pens. Dat is wel lekker hoor en dat vel was ook wel interessant. 

Floor, de instructeur, was wel tevreden over hetgeen hij had gezien en mijn vrouwtje was trots, zoooo trots. Ik had het in me, zeiden ze. Ja, tuurlijk had ik het in me, ik ben een teckel. 

Na mij moesten nog drie andere teckels lopen, dus we moesten weer even wachten. Toen alle spoortjes waren gelopen zijn we nog even wat gaan eten en drinken bij het pannenkoekenhuis. Nou ja, mijn vrouwtje dan en al die andere mensen. Ik was wel erg moe geworden van deze dag. Dus ben lekker gaan slapen in mijn kleedje.

Tot de volgende keer, makkers.

Groeten van jullie grote vriend, Wiebus.