Een dag met een gouden randje

Vandaag was weer zo'n dag... een dag met een gouden randje..
Wiebus leert elke dag en elke dag gaat het een stukje beter.
Elke dag zien we kleine dingen, kleine verbeteringen, kleine veranderingen...
En we zijn trots op ons mannetje.

Wiebus is blind.
En ja, ik zou er alles voor geven om Wiebus zijn zicht weer terug te geven.
Maar dat zit er niet in, het is onomkeerbaar. Wiebus is blind en zal dat ook blijven.
Er zit dus niks anders op dan dat we met de nieuwe situatie om leren gaan.
En dat geldt natuurlijk het meest voor Wiebus.

Toch ben ik dankbaar. Dankbaar dat we ons mannetje nog bij ons hebben.
Ja, hij is blind en dat valt niet altijd mee, maar hij kan hier oud mee worden, heel oud.
En we doen er alles aan en nog iets meer om Wiebus zijn leven tot een feestje te maken.

Vanmiddag was het weer zo leuk met Wiebus.
We gingen wandelen naar een plek waar Wiebus veilig los kan hobbelen.
Het is een klein gebied, maar groot genoeg om te spelen, snuffelen, rennen, graven etc.
En voor ons goed overzichtelijk, zodat we Wiebus goed in de gaten kunnen houden.

Een tijdje terug kochten wij voor Wiebus een kunst-stok. Een blauw kunststof geval, waar hij veilig mee kan spelen. Het kan niet makkelijk kapot, hij kan er mee zwemmen en hij krijgt er geen zere buik van. (Wiebus vreet stokken en dat resulteerd wel eens in een zere buik).
Spelen met een stok, dat vindt Wiebus geweldig. Eerder konden we gooien, dat kan nou niet meer. Maar daar hebben we wat op gevonden. Ik loop een stuk weg bij Wiebus en ga tikken op de grond, met de kunst-stok. Wiebus komt op het geluid af en vindt de stok. Helemaal trots. Nou ja, wij dan. Ik denk dat het voor Wieb de normaalste zaak van de wereld is. De afstand kunnen we steeds iets meer vergroten.

Maar vandaag..... was het niet zo makkelijk om de stok te pakken en weg te lopen. Wieb kwam achter ons aan, hij volgde het geluid dat wij maakten. Leuk!! Dus rennen en Wiebus?? Die rende vrolijk achter ons aan. We moesten in een redelijke draf lopen om Wiebus voor te blijven. En dat hebben we gedaan... 1x, 2x, 3x, 4x... Wiebje kreeg er maar geen genoeg van.

Wat heeft hij heerlijk kunnen rennen. En de stukjes werden steeds groter, langer. Hij is dan zo onbezorgd, zo blij, zo "normaal".
Wat kunnen kleine dingen toch geweldig zijn. Eerder, voordat Wiebus blind was, waren dit gewone, dagelijkse bezigheden. Spelen, gooien, apporteren... Je doet het bijna zonder er bij na te denken. En nu? Nu is het allemaal zo bijzonder, zo geweldig.

Ja, dan heb je weer een smile van oor tot oor. En ja, wat ben ik trots op mijn mannetje.