Eindelijk....

Eindelijk weer eens een update van ons mannetje...

Wiebus heeft ook een eigen facebook-pagina, samen met zijn cybervriendje Sjors, en daar plaats ik vaker berichtjes en/of foto's.

Puur omdat het zo veel makkelijker is..... Daarnaast heeft mijn laptop ernstige kuren en is het aanpassen/aanvullen van deze website op mijn tablet niet makkelijk...

Maar goed, daar gaat het allemaal niet om... Wiebus, onze lieve Wiebus.

 

Tot mijn grote schrik zag ik zojuist dat de laatste update in november vorig jaar is geweest. Bijna een jaar geleden. Ik kan onmogelijk alle bijzonderheden opnoemen, dus maar een "algemeen" verhaaltje.

 

Een kleine twee jaar geleden begonnen we iets te merken aan Wiebus. Er is de laatste tijd veel gebeurt, maar we kunnen zeggen dat we (Wiebus) het hebben overwonnen. Wiebus lijkt gewend aan de situatie en doet het goed. Wij, het personeel, hebben ons ook aardig kunnen aanpassen en kennen de wensen van Wieb behoorlijk. Want ondanks dat Wiebus nog steeds Wieb is, hebben we toch een heel ander vriendje. Veel dingen die we eerder deden, die Wiebus leuk vond, kunnen niet meer of alleen nog maar in een aangepaste versie.

 

Een voorbeeld : Ik ging geregeld alleen met Wiebus op pad. Wieb hield van nieuwe dingen, nieuwe wandelingen, ontdekken, doen. Struinen door de bossen, afwijken van het gangbare pad, lopen door de weilanden, door hoog gras, over slootjes springen om ons pas te kunnen vervolgen. En we hadden altijd een rap tempo, lekker doorlopen....

En dat kan niet meer. Ja, Wiebus houdt nog steeds van nieuwe dingen, maar struinen door de bossen kan niet meer. Elke wortel, elk takje, elk kuiltje of bultje vormt een hindernis. Niet dat meneer zich niet redt, maar het is niet meer zoals het was. Over het algemeen heb ik het idee dat Wiebus zich goed heeft aangepast, maar soms denk ik dat hij gefrustreerd is. Dat hij bepaalde dingen zo graag wil, maar gewoonweg niet meer kan. En dat is moeilijk als je een ondernemende hond als Wiebus gewend bent. In de eerste plaats natuurlijk voor Wiebus zelf, maar van tijd tot tijd maakt het mij ook nog verdrietig. We redden ons best, halen er uit wat er in zit, doen ons best om Wieb een leven te geven wat hij verdiend, maar ik vind het moeilijk. 

 

Zijn pleziertjes zijn vooral buiten, tijdens het wandelen. Dan kan hij lekker snuffelen, hobbelen, graven en soms zelfs rennen. En dus proberen we zoveel mogelijk met ze (Wiebus en zijn broertje Jeppe) te doen. Weg... Eerst met de auto... Naar het bos, naar ......

Ik ben blij dat wij dit kunnen doen. Het is tijdrovend en het vergt wat organisatie. Wie werkt wanneer en hoe passen we alles in zodat de mannen niet te lang alleen zijn. Onze limiet is ongeveer vier uur alleen, als max. Liever niet of minder, maar helaas kan het niet altijd anders. En als het dan zo moet zijn, niet dagelijks...

 

En dan hebben we nog de "sportblessures", zoals we dat altijd noemen. Wiebus struikelt, Wiebus valt, Wiebus verstapt zich, Wiebus botst... Soms worden, letterlijk, zijn voorpootjes onder zijn lijfje weg geslagen, omdat hij een klein opstapje mist. En als je zulke korte pootjes hebt.... We doen ons best om Wieb te beschermen, om hem te leiden en te sturen, maar helaas gebeurt het toch. We willen hem tenslotte ook een beetje vrijheid geven. Als hij even van het pad wil om te snuffelen mag dat... Maar juist daar loeren de gevaren...

En dat alles heeft tot gevolg dat Wiebus geregeld mank loopt, loopt alsof zijn voetjes zeer doen... Niet zo heel lang geleden had Wiebus een hele goeie periode. Hij speelde, hij rende, hij genoot volop... dagen achter elkaar. Samen rennen met zijn stok of met zijn knuffel. Maar tijdens deze dagen liep hij ook "sportblessures" op, met als gevolg dat hij vervolgens een aantal dagen loopt alsof hij spierpijn heeft. Zo zielig....

 

Ook nog een groot verschil is Wiebus met kinderen. Kinderen rennen en vliegen, maken (harde) geluiden en zijn voor Wiebus onvoorspelbaar (denk ik). We hebben al een paar keer meegemaakt dat Wieb bromt. Hij vindt het duidelijk niet meer prettig. 

En om Wieb hierin te beschermen (of eigenlijk de kinderen) houden we de kinderen ver bij Wiebus vandaan.... Tenzij Wieb ze kent en ze rustig zijn, dan vindt hij een knuffeltje heel fijn....

 

En tot slot, wat me zo even te binnen schiet.... Wiebus vindt het heerlijk om contact met je te hebben. Tegen je aan te liggen of bovenop je te liggen. Nou was het natuurlijk altijd al een dikke knuffelkont, maar dit is anders. Soms ligt hij te slapen in zijn mandje, wordt wakker... en begint heel zachtjes te piepen. Hij is je dan duidelijk even kwijt en vindt het fijn als je hem even aandacht geeft of als je hem oppakt om bij je neer te leggen. Ach.... en dat doen we dan maar. Alles voor ons mannetje!!

 

Ik zal proberen weer wat vaker te updaten, maar durf het niet te beloven... 

 

Dikke knuf van Wiebus!