Het is een echte Teckel

Het is een echte Teckel, met een hoofdletter T. En dan hebben we het natuurlijk over onze Wiebus.
Hij is lief, stoer, dapper (en meer...), maar ook eigenwijs en een makkertje met een eigen willetje...

We hebben een nieuwe uitdaging voor Wiebus, een oefening.... We hebben hem al meerdere keren los gelaten in "ons" bos. Maar we merkten altijd duidelijk dat Wiebus dat niet heel prettig vond. Hij was zijn (letterlijke) lijntje kwijt met zijn personeel. De laatste dagen merken we dat Wiebus het wel leuk vindt... Dapper stapt hij rond, rustig en beheerst!!

Wij maken wat meer geluid, zodat Wiebus ons goed kan horen. Hij kent het verschil goed tussen pad en berm. Nou is dat verschil in het bos natuurlijk minder duidelijk, maar Wiebus kent het bos goed en kent ook de paden goed. Los lopen is een heel nieuwe ervaring... Wiebus loopt meestal aan een lange lijn, een metertje of vijf, denk ik. En hij voelt veel aan de lijn...
Waar loopt zijn personeel, maken we een bochtje, ontwijken we een plas water..... 

Als Wiebus los loopt is dat er dus niet. Hij moet veel meer afgaan op zijn eigen vermogen, zijn geur en gehoor. En natuurlijk zijn herinnering... Wiebus kent "ons" bos goed : De wandelpaden, de konijnenholen, het grasveld.... Hij weet het precies. En Wiebus moet afgaan op onze stem, onze waarschuwingen of bijsturingen. En, ondanks dat Wiebus ons prima begrijpt, dan kun je merken dat het toch een echte teckel is. Voorbeeld? We lopen over een vrij breed pad. Een gedeelte daarvan staat onder water en is modderig. Ik geef Wiebus een waarschuwing. Hij kijkt me aan en loopt vervolgens in tegenovergestelde richting, want dat had hij nou eenmaal bedacht. Met als gevolg dat hij vol in de modder komt te staan. En daar heeft hij zo'n hekel aan.... 

Ik denk dat het een prima oefening is zo. Hij zal misschien beter of sneller leren dat luisteren naar onze waarschuwingen goed is. 

Vandaag heeft Wiebus weer een hele tijd los gelopen... Je kon gewoon zien aan het mannetje dat hij het fijn vond, dat hij genoot. We maakten er ook een spelletje van... "verstoppen" en zoeken.... Na verloop van tijd ging Wiebus zelfs een versnelling hoger, iets wat we nog niet eerder hadden gezien, als hij los was... Toen we, na ruim een uur wandelen, weer bijna terug waren bij de auto, besloot Wiebus de andere kant op de gaan. Ik maakte geluid met de riem, floot een heel repertoir... Maar Wiebus liep gewoon een heel ander pad, de andere kant op.. Het is niet zo dat Wiebus me niet hoorde... Nee, dit is Wiebus, op en top. Zelfstandig en met een eigen wil. Wiebus had nou eenmaal besloten de andere kant op te gaan. En dat ik er niet was.... Het interesseert hem echt niet.... En dat hij nou blind is? Het interesseert hem echt niet.... Wij stonden natuurlijk van een afstandje te kijken... en te lachen, want wat is het toch een lekker ding... 

We gaan vaker met hem "oefenen". Wiebus is wel toe aan een nieuwe uitdaging, een uitbreiding van zijn mogelijkheden...

We hebben op dit moment vakantie, zomervakantie, drie weken lang... Dus we hebben lekker veel tijd... Er staan nog wel een paar leuke dingen op het programma, waaronder een dagje strand. 

Ps. We hebben een aantal foto's ingestuurd, we doen mee aan een wedstrijdje van onze dierenkliniek... Wiebus doet het goed, maar we hebben nog tot 30 september (de verjaardag van Wiebus) de mogelijkheid om te stemmen en om ingehaald te worden, dus ik wil ook hier nog een oproepje doen... Onze voorkeur : Foto 44

[Klik hier om te stemmen]