Hoe gaat het nu met Wiebus?

We zijn weer een tijdje verder.. Om even het een en ander op een rijtje te zetten....
Eind vorig jaar, 2012, zijn we begonnen met "dokteren". Onder andere bloedonderzoeken, wat allemaal niks uit wees.

Januari 2013 zijn we voor de eerste keer naar de oog-specialist geweest. Op dat moment werd er verteld dat Wiebus slecht zag, hij was niet blind, maar zeer slechtziend.

In maart 2013 zijn we voor de tweede keer gegaan. Wiebus was blind!!

De afgelopen maanden hebben behoorlijk in het teken gestaan van Wiebus. Van zijn handicap, van zijn leerproces.
Ik denk dat ik best mag zeggen dat we, Wiebus en wij, heel wat hobbels en bobbels hebben moeten nemen.

Maar het wordt rustiger in Huize Wiebus. In huis en in de tuin weet meneer zich prima te redden. Ook het trappetje, naast bed, werkt goed. Het komt veel minder voor dat Wiebus zich vast loopt of dat hij de weg kwijt is. We proberen alles zo te houden als het is, geen veranderingen, geen rond-slingerende dingen.

Een leuk voorbeeld is misschien dat ik al tijden aan het klussen ben in huis. Normaal gesproken zou je het meubilair flink verschuiven, zodat je lekker de ruimte hebt en goed kunt doorwerken. Dat doen we dus niet.. Ik probeer zo weinig mogelijk te verschuiven. Ik werk tussen de bedrijven door... Dat heeft wel als gevolg dat het allemaal niet zo snel gaat, maar dat geeft niet... we hebben de tijd. Ook buiten, in de tuin, veranderen we niks. Andere jaren stond de tuin vol met potten en bakken. Overal bloemetjes, freubeltjes. Dit jaar niet. Sterker nog... we hebben bijvoorbeeld een tuinbeeld verplaatst van straatje naar perkje. Wiebus liep er geregeld tegen aan. 

Een ander voorbeeld.... Ik heb een tijdje in een andere auto gereden. Vreemd voor Wiebus. Hoe groot is die stoel? De eerste keren dat we met de geleende auto weg gingen, zat Wiebus geregeld op de grond in plaats van op de bank. Toch een inschattingsfout. Na een aantal keren mee te zijn geweest in deze auto, heeft hij het zich toch eigen gemaakt. Het vertrouwde is gewoon het beste.

Wat we ook merken is dat het allemaal moeilijker voor Wiebus is als hij moe is. Een dagje strand is helemaal geweldig voor Wiebus, maar hij wordt er moe van. Jeppe ook hoor en wij ook..... helemaal logisch. Maar in de nacht die dan volgt maakt Wiebus ons wakker, omdat hij het trappetje niet goed kan vinden. Na zo'n dag hebben we rustdag. Lekker thuis, geen gekke dingen met wandelen en bijkomen van alles. Dat is wel iets waar ik in verander. Normaal gesproken vond (en vind) ik wandelen heel belangrijk. Voor beide jongens.. Ze worden een dagje ouder en ik wil ze graag in vorm houden, sterk en met een goede conditie. Voor Wiebus is wandelen belangrijk omdat hij nog steeds aan de lijn is... Dus hier moet ik een goede balans in vinden. Wiebus de rust geven die hij nodig heeft, maar ook beweging en leuke afleiding...

Ik heb het al eerder gezegd... Het is voor Wiebus een leerproces, maar ook voor ons. En het enige wat je kunt doen is goed kijken naar Wiebus en luisteren naar je gevoel. Hoewel Wieb het goed doet, hij zich heel goed aanpast, moet ik wennen aan de nieuwe Wiebus. Tuurlijk, in heel veel dingen is het gewoon mijn eigen, vertrouwde mannetje. Maar er zijn ook dingen veranderd. Het belangrijkste is het wandelen. Eerder kon ik kilometers sjouwen met Wiebus, hij genoot, ik genoot. Dat is wat ik het meest mis. Het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend, het is allemaal niet meer zo makkelijk. We gaan nog vaak naar buiten, we wandelen nog veel, maar het is zo anders. Het tempo ligt een stuk lager en we zoeken vaak naar plekken die voor Wieb leuk zijn en goed te doen. Zo is wandelen in de buurt nog steeds geen feest. En dat heeft niet alleen te maken met zijn blind-zijn hoor, Wiebus houdt daar gewoon niet van.. 

Dus..... het gaat goed! Wiebus is blij en geniet. Het is voor Wiebus zeker fijn dat we een rustig en stabiel leven hebben. Geen druk gezin en heel veel tijd voor de mannen. Het kost allemaal gewoon meer tijd en dat kunnen we hem geven. En dan gaat het niet alleen om de uitjes, het wandelen. Ook thuis maken we tijd voor Wiebus. Eerder konden Wiebus en Jeppe heerlijk samen spelen, rennen en donderen. Dat is niet meer. Misschien komt het nog terug, als Wiebus goed gewend is aan de nieuwe situatie, maar voorlopig krijgt Jeppe het niet voor elkaar Wiebus te porren. Dat betekent ook voor Jeppe een hele verandering. Dus nemen wij meer tijd om met ze te spelen. En ook daarin moeten we creatief zijn. Een balletje weggooien voor Wiebus zit er niet meer in.. Hij moet het met zijn gehoor doen en met zijn reuk. Dus.... radio uit en flink sluiteren met de bal en hem niet te ver weg gooien. Wiebus vertikt het om te spelen met een bal met een belletje... Het zou wel makkelijker voor hem zijn, maar ja... Wiebus is een teckel.. En als een teckel iets niet wil.....