Lang leve het internet

Ik maakte me van de week weer een beetje zorgen om Wiebus. Misschien is mijn woordkeuze daarin niet helemaal goed. Misschien kan ik beter zeggen dat we, Wiebus en ik, ons begeven op onbekend terrein en dat dat wel eens moeilijk is (voor mij meer dan voor Wiebus, waarschijnlijk).

In mijn nabije omgeving heb ik geen vergelijkingsmateriaal. Ik ken niemand met een hond die blind is. Ik ken geen hond die blind is.
Waarom dit...... waarom dat..... is het normaal dat.....

En dan hebben we internet. De wereld ligt aan je voeten. Klik er maar rustig op los en de antwoorden stromen binnen. Tenminste dat zou je denken... Dat is dus niet helemaal waar. En dan blijf je met vragen zitten... 
Als je kijkt naar verschillende sites over blindheid bij honden, lees je dat honden er goed mee kunnen leven, dat ze zich makkelijk aanpassen, dat je het soms niet eens merkt dat een hond blind is.... Klinkt allemaal goed, maar ik vind de praktijk toch zeker anders. We komen een heleboel hobbels en bobbels tegen en het gaat allemaal niet zo makkelijk en vanzelf... Daarom is het zo prettig om dingen uit de praktijk te horen, ervaringen van mensen...

Gisteren, woensdag, schreef ik een paar woorden op de facebookpagina van Wiebus en er kwamen al snel antwoorden binnen en lieve woorden. En dat doet een mens dan zo veel goed. Mensen die meedenken, mensen die, net als ik, het beste willen voor Wiebus. Ik ben ook "lid" van een Engelstalige groep en ook daar schreef ik een paar woorden. Nou moet ik zeggen dat dat niet mee valt, schrijven is toch wat anders dan praten, maar schijnbaar begrijpen ze mijn peutertaal... :P

Verrassend trouwens wat een activiteit op Engelstalige sites. Zoveel mensen die schrijven over hun eigen ervaringen, over hun eigen hond, die hetzelfde doet dan Wiebus. En wat is het prettig om dat stuk herkenning te vinden. Ook in ons eigen taaltje kwamen erg lieve en bruikbare antwoorden binnen. En ik ben niet dom, ik weet een heleboel wel en kan een heleboel wel verklaren, maar soms is het zo fijn als mensen met je meedenken, als mensen je gevoel onderstrepen.

Ik zal een paar van de antwoorden of delen daarvan eens op een rijtje zetten. Het is veelal logisch, maar ook goed om even bij stil te staan (leerzaam). 

• Wiebus moet zijn zicht compenseren met zijn andere zintuigen. Dat is een vermoeiend leerproces. En zijn andere zintuigen moeten harder werken. Zijn hersens moeten anders leren werken. Het is niet vanzelfsprekend dat het zicht meteen wordt gecompenseerd, dat is een leerproces. Hem goed in de gaten houden en niet overvragen...
• Neem je ook in overweging dat de Wiebus aan de lijn is !! En dit nieuwe leven is ook nog geen routine voor de Wiebus ,boven alles is Wiebus zowiezo ook ouder ,hij blijft geen 5 jaar oud.
• Hoi je kent mij niet maar wil toch wat kwijt. Ik heb zelf een hond in een rolstoel dus weet hoe zwaar het is om voor een gehandicapte lieverd te zorgen. Je doet het met liefde net als ik maar geestelijk is het erg pittig! Soms hebben ze ook gewoon even een slechte paar dagen en dan ga je ontzettend twijfelen mede omdat je lieverd onder een vergrootglas ligt omdat je er perse voor wilt zorgen dat het hem aan niets ontbreekt.....volg je gevoel en kijk ook eens naar jezelf. Bij mij was het ook weleens dat ik gewoon erg moe was en Sjors mijn energie overnam. En soms zijn ze zelf gewoon erg moe en dan kun je ze het beste gewoon met rust laten en iets minder doen met je lieverd. Als je echt twijfelt of hij iets onder de leden heeft dan gewoon naar de dierenarts en je gevoel volgen(heeeel belangrijk)! Ik vind het super wat jullie allemaal voor jullie lieverd doen!!!!! Hou vol en bedenk na zware dagen komen vanzelf de lichtere dagen en daar geniet je des te meer van!!!!!!
• Omdat hij zoveel met zijn neus moet werken, is het "wandelen" ook zwaarder voor Wiebus. Hij moet veel meer denken dan andere honden, daardoor zal hij ook meer willen slapen (er wordt veel vergeleken met honden, die een zweetspoor lopen en vervolgens erg moe zijn van alle inspanning en de dag erna bijna alleen maar willen slapen).

En dan gaan we naar de Engelstalige antwoorden.... vrij vertaald..

• Mijn 4 jaar oude beagle werd een paar maanden geleden gediagnosticeerd met SARDS. Ze was eerst een beetje verdrietig, maar nu lijkt ze haar routine terug te krijgen en wordt ze weer haar oude zelf. Het kost wat tijd, maar uiteindelijk zul je zien dat hij zijn omgeving leert kennen. Vergeet niet, de geur en het geluid is beter dan het zicht. Hij zal zich aanpassen, geen zorgen.
• Mijn Baloe is sinds november vorig jaar blind. Hij is volledig veranderd. Hij is niet meer zo speels zoals hij eerder was. Hij was een tijdje agressief, maar is nu weer rustig. Hij leeft voor zijn plastic bot en voor slapen / knuffelen. Ik blijf altijd hopen dat het weer een hond wordt die goed loopt en speelt, maar zijn leven is veranderd in een rustige toestand. Hou gewoon van je hond en het zal gaan zoals het gaat. Good luck.
• Mijn kleine meisje is erg rustig en slaapt veel, maar ze is blij als ze wakker is en kwispelt met haar staart. Ze is redelijk recent blind geworden. Ze loopt niet lekker en is niet super speelds. Ik denk dat ze zich nog niet comfortabel voelt. Bedankt voor het delen. 
• Poppy draagt ​​vaak een stuk speelgoed en ik denk dat het voor haar werkt als een witte stok, het helpt haar de omgeving te verkennen. Het speelgoed raakt de dingen eerder dan haar hoofd! Het maakt waarschijnlijk  dat Wiebus zich zekerder voelt.
• Viva is een jack russell terriër, ze houdt er van om nieuwe dingen te verkennen! Ik leerde haar woorden als "voorzichtig" en "wachten". Als we "voorzichtig" zeggen, zal ze direct in de andere richting lopen. Dit vergt veel. Impulscontrole kan moeilijk zijn voor teckels en terriers. 

Leerzaam, toch?

We gaan weer vrolijk verder en hebben weer een heleboel informatie om in ons achterhoofd te houden.