Leven met een blinde hond

Zo langzamerhand begint alles een beetje te wennen. Leven met een blinde hond. Het is een ander leven. Alles is net even anders. En dat is wennen, voor Wiebus uiteraard het meest, maar ook voor ons is het wennen.

Je leest of hoort wel eens dat er blinde honden zijn, waarvan je het niet eens merkt. Sterker nog... dat er honden zijn die blind zijn, waarvan het baasje het niet eens weet. Totdat deze hond een weekendje uit logeren gaat. Nou, daar snap ik helemaal niks van. Wiebus redt zich prima, het gaat echt zo veel beter dan een paar weken terug, maar om nou te zeggen dat je het niet merkt...

Het zijn allemaal van die kleine dingetjes... Er komt bezoek, Wiebus blij... maar waar zijn ze dan? Zijn blijheid maakt het alleen maar moeilijker, lijkt. Hij is enthousiast en misschien wel minder geconcentreerd... 

Nog een mooi voorbeeld. Wij hebben een tuin met veel hoekjes, bochtjes, hekjes... Niet echt de makkelijkste tuin voor Wiebus. Wiebus gaat naar buiten. Beetje rechtdoor (in principe is het pad vrij). Dan voelt hij een hekje, beetje rechts aanhouden. Houten vlonder, hier moet hij naar links. Stenen, ja, zo gaat het goed. Houten vlonder. Pas op, randje.. Grind. Hier weer naar rechts. Tot een hekje en dan weer naar links... Hij voelt natuurlijk het verschil tussen steen, hout en grind. Maar ook een (lichte) aanraking met zijn neus is blijkbaar soms nodig. Misschien dat dat in de toekomst wel minder wordt... ik weet het niet.

Echt hard botsen doet hij bijna niet meer in huis. Bijna... het gebeurt nog wel eens hoor. Dat is dan als hij bijvoorbeeld blij is (visite) of op zijn kleedje moet omdat hij iets lekkers krijgt... Hij is dan zo ongedurig dat hij vergeet dat hij niet kan zien (denk ik).

Buiten botst Wiebus nog wel. Dat kan ook bijna niet anders. Als je zo klein bent (laag bij de grond) en dan ook nog eens je neus moet gebruiken om te "kijken"... Een tijd terug had Wiebus een bloedneus, een wondje op zijn "dropje". Van de week had hij een kaal plekje, vlak onder zijn neus. De huid is er gewoon vanaf gebotst. Zielig he? Maar dat is bijna niet te voorkomen. Dan zou je alleen op een geasfalteerd pad moeten lopen, vlak en zonder obstakels.... Geen optie. Ik heb wel eens gedacht om iets te maken, een soort van stootrand. Die bestaan en kun je zelf maken. Maar Wiebus vindt het zo heerlijk om zijn neus overal in te steken, om overal te snuffelen. En dat zou dan ook moeilijker gaan. Hij loopt vaak ook in een slome pas. En ik snap dat wel, zo kan hij beter alles in zich opnemen. Vaak laten we hem dan ook maar gaan. Op zijn manier is hij dan alles aan het bekijken, de omgeving in zich aan het opnemen.

En dan zijn broertje, Jeppe. Dat is me wel wat. Hoewel Wiebus niet meer kan zien... hij is en blijft heel zorgzaam over Jeppe. Als we aan het wandelen zijn, loopt Jeppe vaak (met zijn eigen personeel) tientallen meters voor. Jeppe wil lekker sjouwen. Wiebus is aan het sjokken. Maar als er dan iets is en Jeppe begint te blaffen, dan gaat Wiebus in de versnelling. Wat is er met mijn broer? Zeker als Jeppe blaft omdat er een andere hond is die hij eng vindt... Wiebus hoort dat natuurlijk en moet zijn broer beschermen.. Van de week was Jeppe mank. We waren in Apeldoorn geweest, in het hondenbos. Een groot stuk bos wat helemaal omheind is. Jeppe kwam mank uit een groot konijnenhol en wou niet meer lopen. Later bleek dat hij zijn elleboog van zijn rechter voorpootje had verstuikt of verrekt. Jeppe heeft twee dagen amper kunnen lopen. Hij moest rusten van de dierenarts. Wiebus merkt dat er iets is met zijn broer. Moest ook steeds even kijken of alles nog wel goed was. En toen Jeppe in de bolderkar lag en Wiebus hem schijnbaar even "kwijt" was, was hij helemaal onrustig. Samen hebben we even over het randje gekeken van de kar en toen was Wiebus weer rustig. Ook toen we alleen gingen wandelen, omdat Jeppe rust moest houden... Wiebus mist zijn broertje. En niet omdat hij zijn blindengeleidehond kwijt is... We lopen altijd samen, altijd met beide honden. En nu was Jeppe er niet bij. Wiebus vindt dat vreemd en hoeft ook niet zo nodig. Bij thuiskomst moest hij dan ook eerst kijken of zijn broertje er nog wel was... De schat.

En hoe is het dan voor ons? Het is goed te doen, en ook voor ons went het langzamerhand. Zeker in het begin doet het zeer dat je maatje blind is. Ik ben verdrietig geweest, bang en misschien ook wel een beetje boos dat dit mijn Wiebus moet overkomen. Die gevoelens zijn nu weg. Af en toe zijn er nog momenten dat het zeer doet en dat is wou dat het allemaal anders was. Bijvoorbeeld van de week in Apeldoorn, in het hondenbos. We gingen er altijd naar toe, zodat de jongens lekker los konden lopen. Wiebus genoot er altijd met volle teugen. Hij presteerde het zelfs om gewoon twee uur zoek te zijn daar... Wij in de stress, maar Wiebus had de tijd van zijn leven. Dan loop je daar van de week... en dan zit Wiebus aan de lijn. Niet rennen, niet speuren, niet zelfstandig op pad, geen holen in.... en juist dat deed hij zo graag. Nee, nu loopt hij aan een lijn, als een hond met een handicap. Ja, dat is het echt, een handicap. Samen met Wiebus ben ik door kleine paadjes gegaan, hebben we holen opgezocht.. maar juist de paadjes die zo aantrekkelijk zijn, zijn zo moeilijk. Smal, vol met bochtjes... en Wiebus botst, loopt in struiken en bosjes.. Dus ik moet hem proberen zo goed mogelijk te leiden... We zijn al een aardig team samen, maar ik kan hem niet beschermen tegen alles, hoe goed ik mijn best ook doe.

En, hoewel we ons ritme aardig terug vinden, het blijft plannen, rekening houden met.. En dat doen we met alle liefde, met alle plezier. Wandelen neemt tijd, veel tijd. Elk rondje weer. En daar moet je rekening mee houden, niet even snel snel, dat kan niet. Wandelen in de buurt neemt heel veel tijd, want Wiebus hoort veel en wil dan "kijken", hij moet luisteren wat het is, waar het vandaan komt.. En dan kun je hem wel mee trekken, maar Wiebus is een teckel en bepaald zijn eigen tempo en zijn eigen pad. Dus nog steeds gaan we minimaal twee keer per dag weg met de auto, naar het bos, kanaal etc. 

Maar Wiebus is geweldig. Dat is hij altijd geweest, dat is hij nu en dat zal hij altijd blijven. Hij is aanhankelijk, steunt op ons, maar is ook ondernemend en zelfstandig. Het valt niet altijd mee, maar ik weet dat Wiebus gelukkig is, dat hij geniet van zo veel dingen en dat hij met zijn blindheid heeeeeel oud kan worden, dat hij nog heeeeel lang bij ons kan blijven!

Volgende week gaan de jongens naar de trimmer. Ze hebben hun winterjasje nog aan. Vooral Wiebus is een Harige Harry. We hebben een "speciale" afspraak gemaakt, op een moment dat het rustig is in de trimsalon. Voor alles is een eerste keer, en dit is de eerste keer trimmen voor Wiebus sinds hij blind is. We genieten dit weekend nog maar even extra van zijn weelderige haardos, want de eerste weken na het trimmen heeft Wiebus een erg blinde-billen hoofd. Niet dat hij dan niet sexy is, maar toch....

En tot slot... De overige hoofdstukken van het e-book "Leven met een blinde hond" heb ik binnen, vertaald en al. Ik lees ze nog even door, voordat ik ze hier op de site zet. Maar we hebben vakantie en zijn druk met van alles en nog wat. Uiteraard met de hondjes, maar ook in de tuin en in huis. Ze komen er aan, weet alleen nog niet wanneer ik er tijd voor heb... Nog even geduld dus..