Moe Moe

Er is de afgelopen tijd veel gebeurt. We hebben veel veranderingen gezien bij Wiebus... Nu, op dit moment, is het moeilijk nog na te gaan wanneer wat is gebeurt. Vanaf vandaag wil ik gaan proberen geregeld een klein verhaaltje te schrijven over Wiebus, hoe hij het doet, wat wij doen, wat we mee maken... 

Voor de mensen die het nog niet weten : Onze teckel-mannen houden van uitslapen. Vaak is het zo dat wij al lang en breed wakker en beneden zijn en dat de jongens, Wiebus en Jeppe, nog in bed liggen, ver onder de deken. Op een gegeven moment halen we ze maar uit bed, want als het aan hen ligt... 

Zo begon ook deze dag. Om half elf (!) hebben we de honden maar eens onder de deken vandaan getrokken. We hadden vandaag aardig weer, zeker in vergelijk met de laatste tijd, en we zijn lekker met de honden naar het kanaal gegaan. Dat is niet echt heel erg bekend gebied voor Wiebus, maar hij vindt het wel leuk. Hij moet even wennen, maar al snel krijgt hij het vertrouwen en stapt dapper mee. Het is er lekker rustig en er zijn weinig obstakels. Het enige wat nog wel eens een probleem kan zijn voor Wiebus zijn gaten of bulten in het zand. Als je teckel-pootjes hebt, is iets natuurlijk al snel een obstakel. Wiebus laat zich echter niet snel uit het veld slaan en loopt na een "ongelukje" gewoon door. Wiebus loopt aan de riem, een flex. Het is een echte teckel, met een sterk jacht-instinct. Dus loslaten is al jaaaaaaaren geen optie... Hij vond het fijn, genoot zienderogen. Snuffelen, neus in de wind, graven en zelfs rennen...En ik mee, op een drafje.... Ik geloof niet dat ik Wiebus zo hard heb zien rennen de laatste weken/maanden. Hij vond het dus fijn. Uiteindelijk hebben we een half uur tot drie kwartier gehobbeld langs het kanaal. Heerlijk, voor de hondjes, maar ook voor ons.

En de rest van de dag? Ja.... Wiebus had niet veel energie meer. Hij heeft nog wel een tijdje rond gehobbeld na thuiskomst, maar is later gaan slapen en slapen en slapen en slapen. Hij was schijnbaar zo moe dat hij niet echt zin had om mee te gaan wandelen om een uur of half zes. Normaal gesproken ben ik geneigd om hem toch mee te nemen, maar vandaag heb ik hem thuis gelaten. Sinds dat Wiebus met zijn ogen aan het knooien is heeft hij er niet zo veel moeite mee om zijn behoefte in de tuin te doen (en ik ook niet). Dus ik heb hem lekker laten slapen, als hij iets moest doen kon hij de tuin in...

En het slapen bleef, de hele avond.... Zelfs tegen de klok van tien uur lag hij nog te slapen. Maar ja, hij moest natuurlijk wel mee voor een laatste rondje, anders zou de nacht wel heel lang duren... Nou is het laatste rondje nooit zo'n succes met Wiebus, maar de laatste maanden gaat het vaker moeizamer.... 

Na terugkomst is Wiebus weer heerlijk gaan liggen en nu, bijna elf uur, is hij waarschijnlijk begonnen aan zijn grote nacht-slaapje.

Nou snap ik best dat alles zeer vermoeiend is voor het mannetje. Alles is 1 groot leerproces. Maar ik maak me dan toch wel weer zorgen. Is dit wel normaal? Zoooo moe... Hoort dat er bij en gaat dat over? Elders op deze site schreef ik al dat je als baasje zijnde te maken krijgt met verschillende emoties, als je hond blind wordt.... Schijnbaar heb ik daar tijdelijk ff last van. Hoort het zo te gaan? Is er niks anders aan de hand? Moet ik me zorgen maken? Ik kan er prima mee leven dat Wiebus blind is. Tuurlijk, ik had het liever anders gehad, maar het is niet anders. Maar ik moet dat vertrouwen schijnbaar nog krijgen... 

En wat ik me vandaag ook meerdere malen heb afgevraagd... Wiebus heeft zeer grote pupillen, zelfs buiten als het zonnetje schijnt. Stel hij heeft nog wat licht in zijn oogjes.... Doet dat dan niet zeer? Moeten we de oogjes van Wiebus beschermen voor dit felle licht? De tijd zal het leren....