Wiebus-Dag

Zaterdag 18 mei was het Wiebus-Dag.
Samen een dagje weg, voor het eerst sinds Wiebus blind is. Hoe zou dat gaan? Vindt hij het leuk, spannend, kan hij het volhouden?
Onze dag begon 's morgens met de auto inpakken. De bolderkar gaat ook mee, zodat Wiebus gereden kan worden als hij moe wordt, maar ook als veilige - beschermde plek, waar Wiebus lekker kan liggen of slapen.

Mijn eigen autootje is een tijdje terug aangereden door een busje en staat bij de spuiter. We rijden daarom nu in een geleende auto. Voor Wiebus onbekend. Dat maakt toch niet uit, zou je denken. Nou, dus wel. Wiebus heeft geen idee, hoe groot is de stoel, hoe breed en als ik er van af wil, hoe diep moet ik dan springen? Ik kon merken dat Wiebus niet helemaal op zijn gemak was, hij durfde niet zo goed te bewegen. Ik heb veel met hem gekletst en hem geaaid om hem op zijn gemak te stellen. Na een uurtje rijden waren we op de plaats van bestemming. Wiebus was al moe en zat te knikkebollen in de auto.

We werden blij begroet door Owie, het "neefje" van Wiebus en Jeppe. Wiebus had daar andere ideeën over en heeft de eerste twee minuten alleen maar heel hard lopen grommen. Kan me er ook wel iets bij voorstellen; eerst zit je een uur in de auto ("in het donker"), dan word je plotseling uit de auto gehaald. Waar ben ik, wat hoor ik, wat ruik ik? Gelukkig was het snel goed en herkende Wiebus Owie en de boerderij. 

Uiteraard moesten we eerst maar even bij alle beestjes kijken. Wiebus is niet echt vriendelijk tegen alle dieren, je kunt hem echt niet vertrouwen en moet hem dus goed in de gaten houden. Ik denk dat hij nu, nu hij blind is, nog feller is dan eerder.

Eerst kijken bij de varkens, Joep en Plien.

Waar zijn de varkens nou gebleven??
Wiebus was erg geobserdeerd door de varkens.. Maar zoals gezegd, niet te vertrouwen.
Op een gegeven moment wilde Wiebus een hapje nemen van Joep, het gevlekte varken. Ik heb hem maar eens flink toegesproken. Kan hij wel denken dat hij blind is, maar er zijn grenzen... Joep had gelukkig geen schade, hij miste alleen een pluk haar. En dat zat dan weer in de bek van Wiebus.

Er waren ook nog schaapjes, op de foto Ricky.

Ook hier zag Wiebus weer een stukje vlees, wederom kort houden. In eerste instantie vond Ricky, het schaap, het wel interessant, maar nadat Wiebus zijn ware aard had laten zien, begon Ricky de bokken.. Wegwezen jij, klein en harig monster!

Verder dan maar.... Kippetjes...

Ook interessant en gelukkig ook veilig achter een hek... 

Dan liep er ook nog een Koetje rond, een zwart-witte kater. Koetje vond het allemaal wel leuk met Wiebus, maar Wiebus had helemaal geen aandacht. Die dacht alleen maar aan de varkens. Helemaal in gedachten is hij meerdere keren tegen Koetje gebotst, helemaal in trance. Hier op de foto had Wiebus Koetje ook helemaal niet in de gaten, althans totaal geen aandacht. Hij was weer op weg naar de varkens. Koetje moest achteruit en achteruit en achteruit en liep zichzelf vast tegen de trap-naaimachine. Wiebus liep gewoon door en dat werd Koetje iets te veel... Een flinke uithaal was het gevolg, maar dat maakte niet veel indruk. 

Om een lang verhaal kort te maken.... Stap 2 van deze dag, op naar de camping.
Wiebus ging uiteraard ook mee en mocht in de directie-wagen. Het was een klein stukje lopen, maar als we Wiebus het hele stuk hadden laten lopen, waren we waarschijnlijk wel een uur onderweg geweest...

Het laatste stukje heeft Wiebus wel zelf gelopen. Hoewel het allemaal onbekend terrein is, wil hij best. Het gaat dan allemaal niet zo snel, maar dat geeft niet. We werden al opgehaald door neef Henk en nicht Annelies, die een weekendje op de camping stonden. Terwijl ik werd voorzien van een natje en een droogje en we konden bij kletsen, heeft Wiebus liggen slapen in de bolderkar. Hij was al helemaal moe van het boerderij-avontuur. 

Tegen de tijd dat ik bijna naar huis wilde, werd Wiebus wakker. Even plasje en poepie en toen heerlijk een Kong, gevuld met een beetje leverworst. Daar kan Wieb zich heerlijk mee vermaken. Toen we weg gingen heb ik Wiebus weer in de bolderkar gezet, samen met de Kong. Al hobbelend liepen we door het bos en Wiebus maar sabbelen op de Kong.. Hahahaha, wat een dropje is het toch.

Terug bij de boerderij nog even de varkens begroet, die was Wiebus nog niet vergeten en snel de auto in, op weg naar huis.
Wiebus was er moe van en kon zijn draai niet vinden, alleen bij mij op schoot. Nou, vooruit dan maar...

We hebben een heerlijke dag gehad, maar het was wel erg inspannend voor Wiebus. Hoewel het zoveel beter gaat dan een aantal weken terug, kun je merken dat heel veel dingen nog erg vermoeiend zijn voor het mannetje ; in de auto, vreemd terrein, nieuwe mensen, ander bos, vreemde geluidjes en luchtjes... Geeft niet... We gaan gewoon nog heel vaak een Wiebus-Dag inplannen : oefening baart kunst. Toch?

Over het ontstaan van de Wiebus-Dag

In 2009 kreeg Jeppe, het broertje van Wiebus, plotseling verlammingsverschijnselen. In eerste instantie werd gedacht aan een hernia. Er volgde een periode van rust, rust, rust en therapie. In die periode maakte ik ook de buggy, waar Wiebus nu gebruik van maakt. Op die manier kon Jeppe fijn mee naar buiten en zag hij nog iets meer dan alleen het grasveldje om te hoek. 

In die periode werd de Wiebus-Dag geboren. Geregeld ging ik alleen met Wiebus op pad. Hij wilde wel lekker lopen, struinen. We
hebben heel wat metertjes gelopen samen. Dwars door weilanden, over sloten, verschillende wandelgebieden, noem maar op....Maar ook voor Jeppe was het dan feest. Hij kreeg thuis alle aandacht, er werd met hem gelopen en gespeeld (aangepast op zijn mogelijkheden). Dus eigenlijk was en is zo'n dag voor beiden feest. Normaal gesproken zijn de jongens eigenlijk altijd samen, samen mee of samen thuis, samen wandelen, samen slapen. En op zo'n dag krijgen ze alle aandacht voor zichzelf...

Ondertussen gaat het goed met Jeppe, al jaren, maar de Wiebus-dag is gebleven..
En als we het toch over Jeppe hebben.... Nadat Jeppe de verlammingsverschijnselen kreeg, moest hij eerst drie tot vier weken rust houden. Daarna mochten we gaan beginnen met therapie. 1 van de dingen die we hebben gedaan is hydrotherapie. We hebben er nog een filmpje van.. En nog steeds als ik het zie word ik helemaal zacht... Wat een poepie en wat deed hij zijn best.

Klik op de foto voor het filmpje

Rechtonder, op de foto, die je Wiebus zitten. Hij ging altijd mee naar de therapie en hield alles goed in de gaten. Oh Oh, wat is hij altijd bezorgd om zijn broertje...